Bugün onun gözlerini saklandığı yerden buldum, çıkardım.

-Ceeee! Diyecek diye bekledim ama baktı garip garip gözlerime. Dili damağı düşmüşte o da onu aramakta imiş meğerse. Çok heyecanlandım her nedense. Ben de onunla beraber başladım aranmaya yerlerde. Oysa bunca zaman o gözleri bulmak için kendi gözlerimi şişirmemiş miydim? O gözlere bir kere daha bakacağım diye, kendiminkilerini yerlere sermemiş miydim? Şimdi ne oluyor da yine onun isteği için koşturuyordum peşinde. Ruhuma hangi rahibenin ruhu yerleşti de, ben sürekli arınıyorum bu pis Dünya’nın içinde?

Bilmiyorum!

Paramparça bir halde başkalarının yaralarını sarayım diye uğraşmakla, kaçıncı günahımın üzerine gelip, hepsini seçiyorum ve siliyorum bilmiyorum. Kalbime sokuşturulan kıymıkları oldukları yerde bırakıp, kimin kalbine merhem oluyorum? Ben neden böyle yapıyorum?

Bilmiyorum!

Allah’ım benim günah defterimin bir nüshasını tarafıma sunar mısın? Ona göre yaşayacağım. Gereksizce kendi duygularımı, sevinçlerimi, coşkularımı törpülüyorum ya, biraz günaha gireceğim! Mesela gülümserken kaç gram günah alıyor şu bünyem? Bir düşün içinde iken ne kadar? bilmek istiyorum. Birazcık tatlı söz, birazcık şerbet, biraz da iyi niyet istiyorum şu içtiğim ömrüme.  Ne kadar daralır kalbim daha bilmiyorum ama, ben isteyerek daraltmadım onu biliyorum. Benim ona bir özür borcum yok. Benim boynumu sağ omzuma sabitleyen kim? Ellerimin semadan inmemesine kim sebep oldu? Ben mi? Yok! Kendi kalbime harakiri yapmayacağım.

Sevdiğimin gözlerini arar iken, kendimi unuttuğumun farkındayım. Kendime bunca eziyet etmeyeceğim. Dilime asla –Olmuyor! diye bir kelimeyi almayacağım.

–          Oluyor!

–          Olacak!

Çünkü “olmak” senden benden bağımsız. Aslında sen olmuyor dediğinde bile oluyor! Alışamayacağını sanmakta çok haklısın, alışamamakta çok haklısın. Ama bu yokluk hissi hep olacak. Geçeceğini sakın düşünme. Bu his ile arkadaş olabilir misin? Özlerken sevdiğini ona; “yokluğunu bile sevdim” diyebilir misin?

Diyeceğim. Onu yokken bile çok seveceğim…